Hemû Dinya Sehneyek e,
Û hemû jin û mêr tenê lîstikvanên wê ne.
Yek tê sehneyê û ê din jê derbas dibe.
Her kes bi qasî para xwe gelek dilqan dilîze.
Heft demên jiyanê hene. Ewilî zarokekî berşîr e;
Bi girî û grêz di nav destê dê de;
Piştre bi çentê xwe zarokekî dibistanê
Bi rûkeniya sibehê weke qapûşkê bi teql
Bêdîlî diçe dibistanê. Dora nûciwanî ye;
Sergerm e, bi rêzikên bêhevî
Distrê li ser ebrûyê yarê. Zû tê wexta şervanîyê
Mişt bi sondên ecêb weke pilingekî bisimbêl
Çav li rûmetê, di şer de bi lez û bez,
Digere li dû kela navdengîyê
Li ber devê topa êgir jî be. Piştre dibe yekî dadwer,
Mafdar e bi zikê têr û xemla xwe,
Bi dêm û awirên giran
Tije ye bi şîret û salixdanên serdemê;
Bi vî teherî dibuhirîne navserîyê. Sehne diguhere
Ew êdî kalekî navmal û bêmecal e.
Berçavk daketîye ser bêvilê, bêrîk tije ye.
Çi fêde cil û bergên ciwanîyê lê fireh e.
Bi ser hev de xwar bûye û dengê wî yê qewîn
Dîsa vegeriyaye sewta zaroktîyê
Weke bayê fîkandinê di dev de ye. Û sehneya dawî
Bi xwe re diqedîne van serpêhatîyên ecêb.
Ev dem zaroktîya duyem e li pey jibîrkirinê;
Bêdiran, bêçav, bêtam, bê tu tişt.
*Ji Şanonameya Shakespeare “As You Like It/Çawa Bi Dilê We Be”
(Jaques; Perde 2, Sehne 7)
Yorumlar
Yorum Gönder